Hospital

Medicijne ophalen.

Vandaag ben ik samen met een andere vrijwilligster medicijnen gaan ophalen. Om 8 uur vertrokken we richting het ziekenhuis hier in de buurt. Peter liep met ons mee om uit te leggen waar we de documenten voor de kinderen konden krijgen. Toen is hij naar huis gegaan. Zoals wel bekend is kan het erg lang duren in Afrikaanse ziekenhuizen (er is verschil tussen een goverment en private ziekenhuis, wij waren in een goverment ziekenhuis) .
We mochten plaatsnemen onder een afdak naast andere mensen. Wij waren op 1 na de enige blanke personen en waarschijnlijk de enige zonder de verschrikkelijke ziekte aids. Ik maakte het allemaal heel kalm mee, zeker omdat je eigenlijk gewoon aan het wachten bent. Je komt voor je eigen medicijnen en die andere mensen hebben daar niets mee te maken. Maar als ik terugdenk, ik heb wel kleine momenten genomen om in me op te nemen dat al de mensen aan een ernstige ziekte lijden. Dat zij hun hele leven medicijnen moeten slikken waarvan niet eens bekend is of ze wel de juiste dosis en de juiste concentratie krijgen. Dit kreeg ik van een Zuid-Afrikaanse vrouw te horen die voor haar geadopteerde zoontje medicijnen kwam halen. Ik dacht dat we blij konden zijn dat de kinderen medicatie krijgen en dat die medicatie goed is afgestemd op het kind. Nu is het zo dat ze dat zoveel mogelijk proberen te doen, maar dat er nog steeds geen goed protocol en richtlijn is gevonden voor het aanbieden van de juiste medicatie. Tevens blijkt de medicatie ook erg slecht te zijn voor de rest van je lichaam. Maar goed het heeft toch een positieve werking en het is het waard om de medicijnen wel in te nemen!

En zoals al gezegd dat het lang wachten is, dat was het ook. We begonnen in een rij waar we moesten wachten tot we onze afspraakkaartjes konden inleveren. 10 a 15 min gewacht. De naam en dossiernr overgenomen en we mochten weer plaatsnemen. Weer 10 a 15 min gewacht, yes we hebben de dossiers in handen! Op naar de dokter die het recept in het dossier moet schrijven. Wij snappen natuurlijk nog niks van het systeem en de ene helft hoefde niet naar de dokter omdat daar het recept al voor bekend was maar de andere helft wel. Komen we daar aan en vragen we wat we moeten doen nemen ze alle dossiers in. Dus nouja okeej wij gaan zitten in een rij waar al vele mensen zaten te wachten. Gevraagd aan een Zuid-Afrikaanse vrouw die net iets voor ons was en ons de hele tijd geholpen heeft wat nu precies de bedoeling was. Toen werd dus duidelijk dat we een afspraak met de dokter hadden waarbij hij het recept opschreef. We hebben daar 2 uur gewacht totdat we eindelijk de dokter zagen. Hij handelde dit prima af en we konden naar de apotheek. (alles bevind zich in 1 gebouw) daar nog een half uur gewacht en eindelijk hadden we onze medicijnen.

Het gaat er hier zo anders aan toe, en ondanks dat het alleen maar wachten was heb ik dit wel als een bijzondere ervaring ervaard. Je hoort de verhalen en nu heb ik het in het echt gezien. Reken maar dat ik niet meer klaag als ik ( Maaike en Jamie jullie weten dit vb wel) naar het ziekenhuis ga met een pijnlijke duim en door 4 dokters bekeken wordt met tussenpozen van 10 minuten.
Hier in Afrika is het hele andere koek. Maar het duurt een paar uur, er wordt wel geregeld dat we al onze medicijnen krijgen.

Vanmiddag was het een rustig dagje, lekker relaxt wat tijd met de kinderen kunnen doorbrengen en vanavond zijn we weer naar Galleria geweest om boodschappen te doen en heb ik een heerlijk biefstukje op!
Morgen mijn laatste werkdagje met het meisje van de home-schooling en Zaterdag op naar Durban Victoria street market om souvenirs te halen:D

Groetjes Laura